Luka Bar je osmišljena, projektovana, izgrađena i opremljena kao cjelovit, prostorno, tehničko-tehnološki, organizaciono i kadrovski sistem. Kao takva, postizala je najbolje rezultate u nastojanju da ostvari projektovani kapacitet, a to je 4-5 miliona tona. Razvoj Bara, a i Crne Gore oslanjao se na Luku, a bila je značajan razvojni činilac za cijelo gravitaciono područje.  Ogromna finansijska sredstva, dobrim dijelom i kreditna,  koja je vraćala kompanija čijem rezultatu su okosnica bili zaposleni, utrošena su da Luka ima sadašnji oblik i sadržaje. Za izgradnju i razvoj Luke i djelatnosti oslonjenih na Luku, rezervisano je oko 400 hektara zemljišta, između ostalog i Pristan, grad koga više nema, koji je potpuno iseljen 1976. godine. Opštinsko zemljište ustupljeno Luci je oko 200 hektara (dva miliona m2).

Vlada Crne Gore odlučila se u martu 2008. godine za restrukturiranje „Luke Bar“ koja je u tom trenutku zapošljavala oko 1,4 hiljade radnika, kako bi obezbijedila njenu lakšu privatizaciju. Ukupan akcioni kapital prije podjele Luke Bar na „Luka Bar“ A.D. i „Kontejnerski terminal i generalni tereti A.D. (KTGT) je bio 134 miliona eura, od čega je 54% bilo u vlasništvu države. Podjelom, 2009. godine, KTGT-u je pripalo 65 miliona eura a Država ga je dokapitalizovala 2010. godine za iznos od 6 miliona eura (ukupno 71 milion eura).

Iste godine, na osnovu Zakona o lukama (“SL. list CG” broj 51/08), Vlada Crne Gore je osnovala Lučku upravu Crne Gore i smjestila je u Kotor. Iako su postojali svi preduslovi da ta institucija bude u Baru kao najvećem lučkom gradu preovladali su politički interesi. Već 2010. godine sklopljen je ugovor između AD “Luka Bar” i kompanije iz Italije o prodaji 100 odsto udjela privrednog društva DOO “Pomorski poslovi“ uz kupoprodajnu cijenu od 2.150.000 eura i obavezu investiranja u visini od 574 hiljade eura. Na taj način država je prepustila stranoj kompaniji i siguran profit- pilotažu.

Najznačajniju novonastalu pomorsku kompaniju „Kontejnerski terminal i generalni tereti“, Vlada Crne Gore prodala je 2013. godine turskom investitoru znatno ispod njene stvarne vrijednosti. Dakle, Vlada je prodala svoj većinski paket akcija u kompaniji koja predstavlja srce luke, čiji kapital vrijedi 71 milion eura, za svega 8,2 miliona eura, obezbijedivši investitoru monopolske uslove ali i druga prava i pogodnosti koji nijesu predviđeni Tenderom o prodaji. Luka Bar AD je stavljena u podređeni položaj, bez mogućnosti razvoja, preuzevši na sebe dugove jedinstvene kompanije a dobivši samo presječene interne saobraćajnice. Na kraju balade rezultat privatizacije, koja je tada ocijenjena kao najbolja ikad, je da Kupac/Koncesionar nije ispunio obaveze iz Ugovora o koncesiji jer nije realizovan Investicioni program, a ostvareni naturalni i finansijski rezultati u poslovanju su mnogo lošiji od planiranih, odnosno sadržanih u ponudi, što je lako provjeriti.

Svi nabrojani procesi imaju jednu nit koja ih spaja – Socijaldemokratska partija Crne Gore. Ministri iz jedinstvenog SDP-a su učestvovali u svim inicijativama koje su dovele do sadašnjeg stanja u lučkim sistemima i zato bi gospođa Vuksanović Stanković prije svega trebala da zatraži podatke od bivših i sadašnjih partijskih kolega. Svakome pa i donosiocima odluka moralo je biti jasno da se rasparčavanjem Luke na neprirodne, nefunkcionalne i međusobno neproduktivno konkurentne cjeline i kasnije rasprodajom tih „parčadi“ daleko ispod njihovih i nominalnih i stvarnih vrijednosti nanosi nesaglediva šteta.

Prije bilo kakvih razgovora o objedinjavanju lučkih djelatnosti u jednu (prirodnu) cjelinu mora se zvanično, na način predviđen ugovorima, izvršiti kontrola realizacije obaveza iz ugovora o prodaji akcija i Ugovora o koncesiji. Uz napomenu da je ta kontrola bila permanentno ugovorena obaveza i da su definisana tijela i organi koji su to trebali da rade.

Darko Pekić, predsjednik Opštinskog odbora GP URA Bar i zamjenik predsjednika Odbora direktora Luka Bar AD